മുല്ലപെരിയാറിന്‍ തീരത്തെ റോസാപൂക്കള്‍.
വൈകിട്ട് അഷ്റഫിന്റെ കാള്‍ വരുമ്പോള്‍..പാക്കിംഗ് ന്റെ അവസാന മിനുക്കു പണികളില്‍ ആയിരുന്നു. ഒന്നര വര്‍ഷത്തെ കാത്തിരുപ്പ് അടുത്ത നാളില്‍ തീരുകയാണ്. കഴിഞ്ഞ ഒന്നര മാസമായി അതിനുള്ള ഒരുക്കത്തില്‍ ആയിരുന്നു.
കാര്‍ മനാമയിലെ ഗ്രാന്‍ഡ്‌ മോസ്ക്കില്‍ ട്രാഫിക്ക് ഐലന്‍ഡില്‍ നിന്ന് ഗുദൈബിയ യിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു, വീണ്ടും അഷ്‌റഫ്‌ ന്റെ കാള്‍..
“ഡാ...ഞാന്‍ അടുത്തു..ഒരൊറ്റ മിനിറ്റ്..”
എന്താവും ഇത്ര അത്യാവശ്യം...എത്തിയിട്ട് പറയാം എന്ന് മാത്രമാണ് രാവിലെ മുതല്‍ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്..
കാര്‍ പാര്‍ക്കിംഗ് യില്‍ ഇട്ടിട്ടു മുകളിലേക്ക കടന്നു ചെന്നൂ..
“ഞങ്ങള്‍ നിന്നെ കാത്തിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് മണിക്കൂര്‍ നാല് ആയി..ഞങ്ങള്‍ പറയാന്‍ പോകുന്നത് നീ ശ്രദ്ടിച്ചു കേള്‍ക്കണം..കേള്‍ക്കുന്ന ഉടനെ അങ്ങ് ഇട്ടേച്ചു പോകരുത്..”
“എന്താ അഷ്‌റഫ്‌ ..വിശേഷിച്ച്...”?
“നിനക്ക് കഴിഞ്ഞ ഓണത്തിന് ചാക്കോച്ചന്റെ റൂമില്‍ വെച്ച് ഒരു ചുണ്ണ പാറക്കാരന്‍ റോണിയെ ഞാന്‍ പരിച്ചയ്പ്പെടുതിയില്ലേ...അന്ന് അവന്‍ ഒരു പാട്ടും പാടിയിരുന്നു..ഓര്‍ക്കുന്നില്ലേ...?”
“അതെ..അറിയാം...അവനു...അവനെന്താ..”?
“അത്...അത് ഒരുവല്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍ ആണ് അവന്‍..കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ടായി..അവന്റെ കുടുംബം മുഴുവന്‍ ചുണ്ണാമ്പ്പാറയില്‍ ആണല്ലോ..അതായത് മുല്ലൈപെരിയാറിനും ഇടുക്കി ഡാം നു ഇടയില്‍...അവിടെ ആ ഭൂകമ്പം ഒക്കെ ഉണ്ടായി കഴിഞ്ഞു അവന്‍ അന്ന് രാവിലെ എങ്ങാണ്ട് വീട്ടില്‍ വിളിച്ചിരുന്നു...”
“സ്വതവേ...ആള്‍..ഒരു പ്രത്യേക മാനസിക അവസ്ഥ കാരനാ..റൂമില്‍ താ ഇവന്‍, ഷമീര്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...റോണിയുടെ മോള്‍ വിളിച്ചു ഏതാണ്ട് ഒക്കെ പറഞ്ഞു അത്രേ...മരിക്കാന്‍ നേരത് അപ്പാ ഇല്ലാതെ ആയാല്‍...മോള്‍ക്ക്‌ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ വരെ പോകാന്‍ കൂട്ട ഇല്ലാതെ ആവുമല്ലോ...എന്നൊക്കെ...പറഞ്ഞു അത്രേ...വിളിച്ചു തീര്‍ന്നതും...പിന്നെ അതുവരെ കണ്ട റോണി അല്ല...പിന്നെ ഇവിടെ കിടന്ന സാധനം മുഴുവന്‍ തകര്‍ത്തു...ഷമീര്‍ നും കിട്ടി നല്ലത് പോലെ...!!”
“വെളിയില്‍ ഇത് വാര്‍ത്ത ആക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ...നമ്മുടെ ഡോക്ടര്‍ അനിലിനെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു...ഇപ്പൊ അന്ന് മുതല്‍...ഒരു തരം മയക്കു ചികിത്സയാ..ആഹാരത്തില്‍ കൂടി ചില ഡ്രഗ്സ്‌ കൊടുത്തു മയക്കുവാ..അന്ന് അനില്‍ പറഞ്ഞത് ഏതാണ്ട് ഇതുപോലെ ഒരു അവസ്ഥയില്‍ ആരെങ്കിലും കൂടി ചേര്‍ന്ന് ആരും അറിയാതെ,വിസാക്കും എമിഗ്രെഷനും ഒന്നും കുഴപ്പം ഉണ്ടാക്കാതെ നാട്ടില്‍ എത്തിക്കുക..എന്നാ...കാരണം, അവന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ അവസ്ഥ ഓര്‍ത്തു...”
“കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ റെഡിയാ..നാളെ നീ പോവുന്ന ഗള്‍ഫ്‌ എയറില്‍ ഇവനും ഉണ്ടാവും...എന്തൊക്കെ തടസ്സം നീ പറഞ്ഞാലും റോണിയെ വീട്ടില്‍ എത്തിക്കുക എന്നാ വലിയ കടമ നീ ഏറ്റെടുക്കണം..”
ഞാന്‍ എന്റെ കുടുംബത്തെ പറ്റി ഓര്‍ത്തു, ഒരു നിമിഷം. എന്റെ മകളുടെ പ്രായമോ മറ്റോ കാണുകയുള്ളു റൊണിയുടെ കുട്ടിക്ക്..ഒരു മണിക്കൂര്‍ കൂടുതല്‍ സമയം എടുത്തേക്കാം എന്റെ വീട്ടില്‍ എത്താന്‍..എന്നാലും ഈ കടമ ഏറ്റെടുക്കുക തന്നെ...
“പക്ഷെ..അഷ്‌റഫ്‌..ഫ്ലൈറ്റില്‍ വെച്ച്..എങ്ങാനും ആള്‍ വൈലന്‍റ് ആയാല്‍..!!”
“ഇല്ലാ...ആകില്ല...അനില്‍ ഇപ്പൊ തന്നെ വരാന്‍ പറയാം..അതിനുള്ള വഴികള്‍ അയാള്‍ നോക്കും...”
ഞാന്‍ റൂമില്‍ തളര്‍ന്നു കിടന്നു ഉറങ്ങുന്ന റോണിയെ ഒന്ന് നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പ് ഇട്ടു തിരികെ എന്റെ റൂമിലേക്ക്‌ മടങ്ങി..
വീട്ടില്‍ വിളിച്ചു..താമസിക്കും...എന്നും..ആരും സ്വീകരിക്കുവാന്‍ എത്തേണ്ട എന്നും പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം രാത്രി ഒന്നിന് ആണ് നെടുമ്പാശ്ശേരി ക്ക് ഉള്ള ഗള്‍ഫ്‌എയര്‍ ഫ്ലൈറ്റ്. ഞാന്‍ ചെക്കിന്‍ ചെയ്യാന്‍ തയ്യാറായി എന്‍ട്രന്‍സില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍..വീല്‍ ചെയറില്‍ ഇരുത്തി..റോണിയെ എല്ലാവരും കൊണ്ട് വന്നു..ഹൃദയ വാല്‍വിനു തകരാര്‍ ഉള്ള രോഗി എന്നാ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് അനില്‍ സങ്കടിപ്പിച്ചു തന്നിരുന്നത് കൊണ്ട് ലീഗല്‍ ഉടക്കുകള്‍ ഒന്നുമില്ലാതെ യാത്ര ആരംഭിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.
മൂന്നു മണിക്കൂറിന്റെ കാത്തിരുപ്പ്..നേരം പര പരാന്നു വെളുക്കുമ്പോള്‍..കൊച്ചിയിലെ തിരക്കുകളില്‍ നിന്ന് ഞങ്ങള്‍ ടാക്സി യില്‍ കിഴക്ക് നിന്നും വരുന്ന അരുണ വീചികളെ നേരിട്ട് യാത്ര തുടര്‍ന്നിരുന്നു..!
ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍..റോണി മയക്കം വിട്ടു ഉണര്‍ന്നിരുന്നു..
അവന്‍ ആദ്യം എന്നോട് വെള്ളം ചോദിച്ചു..
ഞാന്‍ വാങ്ങി കയ്യില്‍ വെച്ചിരുന്ന മിനറല്‍ വാട്ടറിന്റെ ബോട്ടില്‍ അവനു കൊടുത്തു.
ആ തണുപ്പ് നിറഞ്ഞ പ്രഭാതത്തില്‍..ഏതാണ്ട് മുക്കാല്‍ ഭാഗത്തോളം വെള്ളം അവന്‍ കുടിച്ചു..
വണ്ടി പൂഞ്ഞാര്‍ കഴിയുമ്പോള്‍..അവന്‍ ചില അസ്വാഭാവികം ആയ ചേഷ്ടകള്‍ കാട്ടി തുടങ്ങി..എന്റെ മനസ്സില്‍ ആധി ഉടലെടുത്തു..
അവന്‍ കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ ഭ്രാന്തമായി പ്രതികരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..ടാക്സി ഡ്രൈവര്‍ ആകെ അസ്വസ്ഥനായി..!
ഇടയ്ക്കു അയാള്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തി...എന്നോട് കയര്‍ക്കാനും തുടങ്ങി...!
ഞാന്‍ നടന്നത് മുഴുവന്‍ അയാളോട് പറഞ്ഞപ്പോള്‍...അയാള്‍ക്ക്‌ എന്നോട് തോന്നിയ സഹതാപം കൊണ്ടോ എന്തോ...വീണ്ടും വണ്ടി എടുത്തു...
ഞാന്‍ റോണിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..
“നീ ഏതാ...കൊല്ലാന്‍ കൊണ്ട് പോവ...?...അറിയോ...എന്റെ മോളും എന്റെ മോളമ്മ ഒക്കെ പോയി...അറിഞ്ഞില്ലേ..ഡാം പൊട്ടി..എനിക്കും മരിക്കണം..അവര്‍ക്കൊപ്പം എനിക്കും മരിക്കണം...”
“റോണി...ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല..ഡാം പോട്ടിയിട്ടില്ല...ഒക്കെ നിന്റെ തോന്നലാ...നീ ഇപ്പൊ നമ്മുടെ നാട്ടിലാ...അല്പം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍...നിന്റെ മോളെ ഞാന്‍ കാട്ടി തരാം...”
വണ്ടി പെരുവന്താനം കഴിയുമ്പോള്‍...പുതിയ ഡാം നു വേണ്ടി പോരാടുന്ന ആളുകള്‍ അവിടെ ഉള്ള സമര പന്തലില്‍ ഒത്തുകൂടി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു.
വണ്ടി നിര്‍ത്താന്‍ റോണി പറഞ്ഞു...ഡ്രൈവര്‍ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി...ഞാനും നിര്‍ത്താന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം നല്‍കി...
റോണി...വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി..ഞാന്‍ അയാളോട് ചേര്‍ന്ന്...ഒപ്പം നടന്നു. മരുന്നിന്റെ തീവ്രത കൊണ്ട് അയാള്‍ അല്പം പ്രയാസപ്പെട്ടു ആണ് നടന്നിരുന്നത്.
“പോയല്ലേ...പഴയ ഡാം...എല്ലാം കൊണ്ട് പോയല്ലേ...നിങ്ങള്‍ ഒക്കെ പുതിയ ഡാം പണിയാന്‍ സമരം നടത്തുകയാണ് അല്ലെ..ഇതൊക്കെ നേരത്തെ ആവാമായിരുന്നല്ലോ...എനിക്ക് എന്റെ മോളാ പോയത്...നിങ്ങള്ക്ക് അറിയോ..അവള്‍..അവള്‍...”
അയാള്‍ ഏങ്ങി ഏങ്ങി കരഞ്ഞു..ആദ്യം അവിടെ കൂടിയിരുന്നവര്‍ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല..ഞാന്‍ അയാളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഡ്രൈവര്‍ അവരോടു കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു..!
പോകുവാന്‍...ഞാന്‍ ശ്രമപ്പെട്ടു എഴുന്നെല്‍പ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ട്...മരുന്നിന്റെ ആധിക്യം തലയും ശരീരത്തെയും ബാധിച്ചത് കൊണ്ടാവും...കഴിഞ്ഞില്ല. സമര പന്തലില്‍...ആളുകള്‍ കൂടി കൂടി വന്നിരുന്നു. എല്ലാവരും പന്തലില്‍ അവശനായി കിടന്ന റോണിയെ കണ്ടു അത്ഭുതം കൂറി അവന്റെയും എന്റെയും യാത്ര വിവരണം കേട്ട് നിന്നൂ.
ഇടയ്ക്കു ഒരു യുവാവ് എന്റെ അരികില്‍ വന്നു പറഞ്ഞു..
“സര്‍..ഇനി ഇദ്ദേഹത്തിന് വേണ്ടി ബുദ്ടിമുട്ടി ഇവിടെ നില്ക്കണ്ടാ..ഞങ്ങള്‍ റോണിയെ വീട്ടില്‍ എത്തിക്കാം...”
എനിക്ക് മനസ്സ് വന്നില്ല.
“ഇവിടെ നിന്ന് ഒരുപാടുണ്ടോ..ഈ ചുണ്ണാമ്പ്പാറയിലേക്ക്‌ ..?”
“ഇല്ലാ...കൂടിയാല്‍..ഒരു പതിനഞ്ചു കിലോമീറ്റര്‍..”
“എന്നാല്‍...ഈ ടാക്സിയില്‍ റൊണിയുറെ വീട്ടുകാരെ ഒന്ന് കൂട്ടികൊണ്ടു വരാമോ..? അതുവരെ ഞാന്‍ ഇവിടെ നില്‍ക്കാം..യാത്ര ചെയ്തു ഞാന്‍ അത്ര ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു..ഞാന്‍ അവരെ വിളിച്ചു പറയാം...”
ഒത്തൊരുമയുടെ പുതിയ മുഖം ഞാന്‍ കണ്ടു..രണ്ടു മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഞാന്‍ കൊടുത്ത അഡ്രസ്സും സ്വീകരിച്ചു ചുണ്ണാമ്പ്പാറയിലെ ആ കൊച്ചു വീട് തിരക്കി പോയി..
സമരം തീവ്രമായി കൊണ്ടിരുന്നു. ആളുകള്‍ വന്നും പോയികൊണ്ടിരുന്നു..നാടിന്റെ വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു വിപത്തിന്റെ തീവ്രത ഞാന്‍ തൊട്ടു അറിയുകയായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കു ആരോ ഒരു കരിക്ക് എനിക്ക് കൊണ്ട് തന്നു. അപ്പോഴും റോണി തളര്‍ച്ചയില്‍ ആയിരുന്നു.
ഇടയ്ക്കു എപ്പോഴോ...റോണി കണ്ണ് തുറന്നു..അയാള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റും കൂടിയ ആളുകളെ കണ്ടു അയാള്‍ വല്ലാതെ പ്രതികരിച്ചു...ആ ബഹളം കേട്ട് പ്രസംഗം പോലും എല്ലാവരും നിര്‍ത്തി..
“നിങ്ങള്‍ ഇനിയും പ്രസംഗിക്കുകയാണോ..നിങ്ങള്‍ ഇനിയും ചര്‍ച്ച നടത്തുവാണോ..? എന്റെ മോള്‍..ഡാം തകര്‍ന്നിട്ടും തീരാത്ത സമരങ്ങള്‍...ലക്ഷങ്ങള്‍ മരിച്ചു മണ്ണ് ചേര്‍ന്നിട്ടും തീരാത്ത സമരങ്ങള്‍...നാണമില്ലേ...?”
“അറിയോ..എന്റെ മോള്‍ക്ക്‌ ഒരു റോസ ചെടി ഉണ്ടായിരുന്നു...അതിലെ ആദ്യ പൂ തലയില്‍ ചൂടി സ്കൂളില്‍ പോകണം എന്ന് അവള്‍ എന്നോട് അന്ന് പറഞ്ഞതാ...പക്ഷെ..ഈ നശിച്ച ഡാം.....”
അയാള്‍...അലമുറ ഇട്ടു കരയുന്നത് കേട്ട് ഞാന്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍..അയാള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റും ഒരു നൂറു പേര് എങ്കിലും കൂടി നിന്നിരുന്നു...
ഞാന്‍ എല്ലാവരോടും ഒന്ന് അകന്നു നില്‍ക്കാന്‍ അപേക്ഷിച്ചു...
“എന്റെ സാറേ..ഇനി എനിക്ക് എന്തിനാ ഒരു ജീവിതം..? എന്റെ എല്ലാവരും പോയില്ലേ..”
“റൊണീ...തനിക്ക് ആരും പോയില്ല...എല്ലാവരും ഉണ്ട്...ഞാന്‍ ഉണ്ട്...മോള്‍ ഉണ്ട്....തന്റെ ഭാര്യ ഉണ്ട്.... ഇതാ ഇത്രയും ആളുകള്‍ ഉണ്ട്...”
സമര പന്തലിലേക്ക് ടാക്സി വന്നു നിന്ന്.
ടാക്സിയില്‍ നിന്ന് അവിടെ നിന്ന് പോയ ചെറുപ്പക്കാര്‍ക്ക് ഒപ്പം ആറു വയസ്സുകാരി ഒരു സുന്ദരി മോള്‍ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി..കരഞ്ഞു അവശനായി ഇരുന്നിരുന്ന റോണിയും അങ്ങോട്ടേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു...
അയാള്‍...അവിടെ നിന്ന് ചാടി എഴുന്നേറ്റു...വേച്ചു പോവുന്ന കാലുകളെ അവഗണിച്ചു അയാള്‍ മോളെ വാരി പുണരാന്‍ ഓടി ചെന്ന്...
അയാള്‍...മോളെ..കോരിയെടുത്ത്...ഉമ്മകള്‍ നല്‍കി..
മോളമ്മ അയാളെ ഒട്ടി നിന്ന് കണ്ണീര്‍ വാര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
പന്തലില്‍ കൂടിയ ആയിരക്കണക്കിനു ആളുകള്‍ കണ്ടു കൈ കൊട്ടി...ചിലര്‍ കണ്ണുനീര്‍ പൊഴിച്ച്...
എന്റെ കവിളുകള്‍ നനഞു കവിയുന്നത് ആരും കാണും മുന്‍പ് ഞാന്‍ കാറിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി..ഒരു വലിയ സന്തോഷത്തോടെ...!
കാറിന്റെ ഡോര്‍ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കാല്‍ വെക്കുമ്പോള്‍...എന്റെ കൈകളില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു കൈ സ്പര്‍ശം..
ഞാന്‍ തിരികെ നോക്കുമ്പോള്‍..റൊണിയുറെ മകള്‍ ആണ്..
എന്റെ കയ്യിലേക്ക് അവള്‍ ഒരു റോസാ പൂവ് വെച്ച് നീട്ടി..!
പകരം ഞാന്‍ അവള്‍ക്കു നെറുകയില്‍ ഒരുമ്മയും.
കാര്‍ മനാമയിലെ ഗ്രാന്‍ഡ്‌ മോസ്ക്കില്‍ ട്രാഫിക്ക് ഐലന്‍ഡില്‍ നിന്ന് ഗുദൈബിയ യിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു, വീണ്ടും അഷ്‌റഫ്‌ ന്റെ കാള്‍..
“ഡാ...ഞാന്‍ അടുത്തു..ഒരൊറ്റ മിനിറ്റ്..”
എന്താവും ഇത്ര അത്യാവശ്യം...എത്തിയിട്ട് പറയാം എന്ന് മാത്രമാണ് രാവിലെ മുതല്‍ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്..
കാര്‍ പാര്‍ക്കിംഗ് യില്‍ ഇട്ടിട്ടു മുകളിലേക്ക കടന്നു ചെന്നൂ..
“ഞങ്ങള്‍ നിന്നെ കാത്തിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് മണിക്കൂര്‍ നാല് ആയി..ഞങ്ങള്‍ പറയാന്‍ പോകുന്നത് നീ ശ്രദ്ടിച്ചു കേള്‍ക്കണം..കേള്‍ക്കുന്ന ഉടനെ അങ്ങ് ഇട്ടേച്ചു പോകരുത്..”
“എന്താ അഷ്‌റഫ്‌ ..വിശേഷിച്ച്...”?
“നിനക്ക് കഴിഞ്ഞ ഓണത്തിന് ചാക്കോച്ചന്റെ റൂമില്‍ വെച്ച് ഒരു ചുണ്ണ പാറക്കാരന്‍ റോണിയെ ഞാന്‍ പരിച്ചയ്പ്പെടുതിയില്ലേ...അന്ന് അവന്‍ ഒരു പാട്ടും പാടിയിരുന്നു..ഓര്‍ക്കുന്നില്ലേ...?”
“അതെ..അറിയാം...അവനു...അവനെന്താ..”?
“അത്...അത് ഒരുവല്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍ ആണ് അവന്‍..കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ടായി..അവന്റെ കുടുംബം മുഴുവന്‍ ചുണ്ണാമ്പ്പാറയില്‍ ആണല്ലോ..അതായത് മുല്ലൈപെരിയാറിനും ഇടുക്കി ഡാം നു ഇടയില്‍...അവിടെ ആ ഭൂകമ്പം ഒക്കെ ഉണ്ടായി കഴിഞ്ഞു അവന്‍ അന്ന് രാവിലെ എങ്ങാണ്ട് വീട്ടില്‍ വിളിച്ചിരുന്നു...”
“സ്വതവേ...ആള്‍..ഒരു പ്രത്യേക മാനസിക അവസ്ഥ കാരനാ..റൂമില്‍ താ ഇവന്‍, ഷമീര്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...റോണിയുടെ മോള്‍ വിളിച്ചു ഏതാണ്ട് ഒക്കെ പറഞ്ഞു അത്രേ...മരിക്കാന്‍ നേരത് അപ്പാ ഇല്ലാതെ ആയാല്‍...മോള്‍ക്ക്‌ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ വരെ പോകാന്‍ കൂട്ട ഇല്ലാതെ ആവുമല്ലോ...എന്നൊക്കെ...പറഞ്ഞു അത്രേ...വിളിച്ചു തീര്‍ന്നതും...പിന്നെ അതുവരെ കണ്ട റോണി അല്ല...പിന്നെ ഇവിടെ കിടന്ന സാധനം മുഴുവന്‍ തകര്‍ത്തു...ഷമീര്‍ നും കിട്ടി നല്ലത് പോലെ...!!”
“വെളിയില്‍ ഇത് വാര്‍ത്ത ആക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ...നമ്മുടെ ഡോക്ടര്‍ അനിലിനെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു...ഇപ്പൊ അന്ന് മുതല്‍...ഒരു തരം മയക്കു ചികിത്സയാ..ആഹാരത്തില്‍ കൂടി ചില ഡ്രഗ്സ്‌ കൊടുത്തു മയക്കുവാ..അന്ന് അനില്‍ പറഞ്ഞത് ഏതാണ്ട് ഇതുപോലെ ഒരു അവസ്ഥയില്‍ ആരെങ്കിലും കൂടി ചേര്‍ന്ന് ആരും അറിയാതെ,വിസാക്കും എമിഗ്രെഷനും ഒന്നും കുഴപ്പം ഉണ്ടാക്കാതെ നാട്ടില്‍ എത്തിക്കുക..എന്നാ...കാരണം, അവന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ അവസ്ഥ ഓര്‍ത്തു...”
“കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ റെഡിയാ..നാളെ നീ പോവുന്ന ഗള്‍ഫ്‌ എയറില്‍ ഇവനും ഉണ്ടാവും...എന്തൊക്കെ തടസ്സം നീ പറഞ്ഞാലും റോണിയെ വീട്ടില്‍ എത്തിക്കുക എന്നാ വലിയ കടമ നീ ഏറ്റെടുക്കണം..”
ഞാന്‍ എന്റെ കുടുംബത്തെ പറ്റി ഓര്‍ത്തു, ഒരു നിമിഷം. എന്റെ മകളുടെ പ്രായമോ മറ്റോ കാണുകയുള്ളു റൊണിയുടെ കുട്ടിക്ക്..ഒരു മണിക്കൂര്‍ കൂടുതല്‍ സമയം എടുത്തേക്കാം എന്റെ വീട്ടില്‍ എത്താന്‍..എന്നാലും ഈ കടമ ഏറ്റെടുക്കുക തന്നെ...
“പക്ഷെ..അഷ്‌റഫ്‌..ഫ്ലൈറ്റില്‍ വെച്ച്..എങ്ങാനും ആള്‍ വൈലന്‍റ് ആയാല്‍..!!”
“ഇല്ലാ...ആകില്ല...അനില്‍ ഇപ്പൊ തന്നെ വരാന്‍ പറയാം..അതിനുള്ള വഴികള്‍ അയാള്‍ നോക്കും...”
ഞാന്‍ റൂമില്‍ തളര്‍ന്നു കിടന്നു ഉറങ്ങുന്ന റോണിയെ ഒന്ന് നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പ് ഇട്ടു തിരികെ എന്റെ റൂമിലേക്ക്‌ മടങ്ങി..
വീട്ടില്‍ വിളിച്ചു..താമസിക്കും...എന്നും..ആരും സ്വീകരിക്കുവാന്‍ എത്തേണ്ട എന്നും പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം രാത്രി ഒന്നിന് ആണ് നെടുമ്പാശ്ശേരി ക്ക് ഉള്ള ഗള്‍ഫ്‌എയര്‍ ഫ്ലൈറ്റ്. ഞാന്‍ ചെക്കിന്‍ ചെയ്യാന്‍ തയ്യാറായി എന്‍ട്രന്‍സില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍..വീല്‍ ചെയറില്‍ ഇരുത്തി..റോണിയെ എല്ലാവരും കൊണ്ട് വന്നു..ഹൃദയ വാല്‍വിനു തകരാര്‍ ഉള്ള രോഗി എന്നാ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് അനില്‍ സങ്കടിപ്പിച്ചു തന്നിരുന്നത് കൊണ്ട് ലീഗല്‍ ഉടക്കുകള്‍ ഒന്നുമില്ലാതെ യാത്ര ആരംഭിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.
മൂന്നു മണിക്കൂറിന്റെ കാത്തിരുപ്പ്..നേരം പര പരാന്നു വെളുക്കുമ്പോള്‍..കൊച്ചിയിലെ തിരക്കുകളില്‍ നിന്ന് ഞങ്ങള്‍ ടാക്സി യില്‍ കിഴക്ക് നിന്നും വരുന്ന അരുണ വീചികളെ നേരിട്ട് യാത്ര തുടര്‍ന്നിരുന്നു..!
ഒരു മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍..റോണി മയക്കം വിട്ടു ഉണര്‍ന്നിരുന്നു..
അവന്‍ ആദ്യം എന്നോട് വെള്ളം ചോദിച്ചു..
ഞാന്‍ വാങ്ങി കയ്യില്‍ വെച്ചിരുന്ന മിനറല്‍ വാട്ടറിന്റെ ബോട്ടില്‍ അവനു കൊടുത്തു.
ആ തണുപ്പ് നിറഞ്ഞ പ്രഭാതത്തില്‍..ഏതാണ്ട് മുക്കാല്‍ ഭാഗത്തോളം വെള്ളം അവന്‍ കുടിച്ചു..
വണ്ടി പൂഞ്ഞാര്‍ കഴിയുമ്പോള്‍..അവന്‍ ചില അസ്വാഭാവികം ആയ ചേഷ്ടകള്‍ കാട്ടി തുടങ്ങി..എന്റെ മനസ്സില്‍ ആധി ഉടലെടുത്തു..
അവന്‍ കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ ഭ്രാന്തമായി പ്രതികരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..ടാക്സി ഡ്രൈവര്‍ ആകെ അസ്വസ്ഥനായി..!
ഇടയ്ക്കു അയാള്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തി...എന്നോട് കയര്‍ക്കാനും തുടങ്ങി...!
ഞാന്‍ നടന്നത് മുഴുവന്‍ അയാളോട് പറഞ്ഞപ്പോള്‍...അയാള്‍ക്ക്‌ എന്നോട് തോന്നിയ സഹതാപം കൊണ്ടോ എന്തോ...വീണ്ടും വണ്ടി എടുത്തു...
ഞാന്‍ റോണിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..
“നീ ഏതാ...കൊല്ലാന്‍ കൊണ്ട് പോവ...?...അറിയോ...എന്റെ മോളും എന്റെ മോളമ്മ ഒക്കെ പോയി...അറിഞ്ഞില്ലേ..ഡാം പൊട്ടി..എനിക്കും മരിക്കണം..അവര്‍ക്കൊപ്പം എനിക്കും മരിക്കണം...”
“റോണി...ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല..ഡാം പോട്ടിയിട്ടില്ല...ഒക്കെ നിന്റെ തോന്നലാ...നീ ഇപ്പൊ നമ്മുടെ നാട്ടിലാ...അല്പം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍...നിന്റെ മോളെ ഞാന്‍ കാട്ടി തരാം...”
വണ്ടി പെരുവന്താനം കഴിയുമ്പോള്‍...പുതിയ ഡാം നു വേണ്ടി പോരാടുന്ന ആളുകള്‍ അവിടെ ഉള്ള സമര പന്തലില്‍ ഒത്തുകൂടി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു.
വണ്ടി നിര്‍ത്താന്‍ റോണി പറഞ്ഞു...ഡ്രൈവര്‍ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി...ഞാനും നിര്‍ത്താന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം നല്‍കി...
റോണി...വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി..ഞാന്‍ അയാളോട് ചേര്‍ന്ന്...ഒപ്പം നടന്നു. മരുന്നിന്റെ തീവ്രത കൊണ്ട് അയാള്‍ അല്പം പ്രയാസപ്പെട്ടു ആണ് നടന്നിരുന്നത്.
“പോയല്ലേ...പഴയ ഡാം...എല്ലാം കൊണ്ട് പോയല്ലേ...നിങ്ങള്‍ ഒക്കെ പുതിയ ഡാം പണിയാന്‍ സമരം നടത്തുകയാണ് അല്ലെ..ഇതൊക്കെ നേരത്തെ ആവാമായിരുന്നല്ലോ...എനിക്ക് എന്റെ മോളാ പോയത്...നിങ്ങള്ക്ക് അറിയോ..അവള്‍..അവള്‍...”
അയാള്‍ ഏങ്ങി ഏങ്ങി കരഞ്ഞു..ആദ്യം അവിടെ കൂടിയിരുന്നവര്‍ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല..ഞാന്‍ അയാളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഡ്രൈവര്‍ അവരോടു കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു..!
പോകുവാന്‍...ഞാന്‍ ശ്രമപ്പെട്ടു എഴുന്നെല്‍പ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ട്...മരുന്നിന്റെ ആധിക്യം തലയും ശരീരത്തെയും ബാധിച്ചത് കൊണ്ടാവും...കഴിഞ്ഞില്ല. സമര പന്തലില്‍...ആളുകള്‍ കൂടി കൂടി വന്നിരുന്നു. എല്ലാവരും പന്തലില്‍ അവശനായി കിടന്ന റോണിയെ കണ്ടു അത്ഭുതം കൂറി അവന്റെയും എന്റെയും യാത്ര വിവരണം കേട്ട് നിന്നൂ.
ഇടയ്ക്കു ഒരു യുവാവ് എന്റെ അരികില്‍ വന്നു പറഞ്ഞു..
“സര്‍..ഇനി ഇദ്ദേഹത്തിന് വേണ്ടി ബുദ്ടിമുട്ടി ഇവിടെ നില്ക്കണ്ടാ..ഞങ്ങള്‍ റോണിയെ വീട്ടില്‍ എത്തിക്കാം...”
എനിക്ക് മനസ്സ് വന്നില്ല.
“ഇവിടെ നിന്ന് ഒരുപാടുണ്ടോ..ഈ ചുണ്ണാമ്പ്പാറയിലേക്ക്‌ ..?”
“ഇല്ലാ...കൂടിയാല്‍..ഒരു പതിനഞ്ചു കിലോമീറ്റര്‍..”
“എന്നാല്‍...ഈ ടാക്സിയില്‍ റൊണിയുറെ വീട്ടുകാരെ ഒന്ന് കൂട്ടികൊണ്ടു വരാമോ..? അതുവരെ ഞാന്‍ ഇവിടെ നില്‍ക്കാം..യാത്ര ചെയ്തു ഞാന്‍ അത്ര ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു..ഞാന്‍ അവരെ വിളിച്ചു പറയാം...”
ഒത്തൊരുമയുടെ പുതിയ മുഖം ഞാന്‍ കണ്ടു..രണ്ടു മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഞാന്‍ കൊടുത്ത അഡ്രസ്സും സ്വീകരിച്ചു ചുണ്ണാമ്പ്പാറയിലെ ആ കൊച്ചു വീട് തിരക്കി പോയി..
സമരം തീവ്രമായി കൊണ്ടിരുന്നു. ആളുകള്‍ വന്നും പോയികൊണ്ടിരുന്നു..നാടിന്റെ വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു വിപത്തിന്റെ തീവ്രത ഞാന്‍ തൊട്ടു അറിയുകയായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കു ആരോ ഒരു കരിക്ക് എനിക്ക് കൊണ്ട് തന്നു. അപ്പോഴും റോണി തളര്‍ച്ചയില്‍ ആയിരുന്നു.
ഇടയ്ക്കു എപ്പോഴോ...റോണി കണ്ണ് തുറന്നു..അയാള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റും കൂടിയ ആളുകളെ കണ്ടു അയാള്‍ വല്ലാതെ പ്രതികരിച്ചു...ആ ബഹളം കേട്ട് പ്രസംഗം പോലും എല്ലാവരും നിര്‍ത്തി..
“നിങ്ങള്‍ ഇനിയും പ്രസംഗിക്കുകയാണോ..നിങ്ങള്‍ ഇനിയും ചര്‍ച്ച നടത്തുവാണോ..? എന്റെ മോള്‍..ഡാം തകര്‍ന്നിട്ടും തീരാത്ത സമരങ്ങള്‍...ലക്ഷങ്ങള്‍ മരിച്ചു മണ്ണ് ചേര്‍ന്നിട്ടും തീരാത്ത സമരങ്ങള്‍...നാണമില്ലേ...?”
“അറിയോ..എന്റെ മോള്‍ക്ക്‌ ഒരു റോസ ചെടി ഉണ്ടായിരുന്നു...അതിലെ ആദ്യ പൂ തലയില്‍ ചൂടി സ്കൂളില്‍ പോകണം എന്ന് അവള്‍ എന്നോട് അന്ന് പറഞ്ഞതാ...പക്ഷെ..ഈ നശിച്ച ഡാം.....”
അയാള്‍...അലമുറ ഇട്ടു കരയുന്നത് കേട്ട് ഞാന്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍..അയാള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റും ഒരു നൂറു പേര് എങ്കിലും കൂടി നിന്നിരുന്നു...
ഞാന്‍ എല്ലാവരോടും ഒന്ന് അകന്നു നില്‍ക്കാന്‍ അപേക്ഷിച്ചു...
“എന്റെ സാറേ..ഇനി എനിക്ക് എന്തിനാ ഒരു ജീവിതം..? എന്റെ എല്ലാവരും പോയില്ലേ..”
“റൊണീ...തനിക്ക് ആരും പോയില്ല...എല്ലാവരും ഉണ്ട്...ഞാന്‍ ഉണ്ട്...മോള്‍ ഉണ്ട്....തന്റെ ഭാര്യ ഉണ്ട്.... ഇതാ ഇത്രയും ആളുകള്‍ ഉണ്ട്...”
സമര പന്തലിലേക്ക് ടാക്സി വന്നു നിന്ന്.
ടാക്സിയില്‍ നിന്ന് അവിടെ നിന്ന് പോയ ചെറുപ്പക്കാര്‍ക്ക് ഒപ്പം ആറു വയസ്സുകാരി ഒരു സുന്ദരി മോള്‍ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി..കരഞ്ഞു അവശനായി ഇരുന്നിരുന്ന റോണിയും അങ്ങോട്ടേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു...
അയാള്‍...അവിടെ നിന്ന് ചാടി എഴുന്നേറ്റു...വേച്ചു പോവുന്ന കാലുകളെ അവഗണിച്ചു അയാള്‍ മോളെ വാരി പുണരാന്‍ ഓടി ചെന്ന്...
അയാള്‍...മോളെ..കോരിയെടുത്ത്...ഉമ്മകള്‍ നല്‍കി..
മോളമ്മ അയാളെ ഒട്ടി നിന്ന് കണ്ണീര്‍ വാര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
പന്തലില്‍ കൂടിയ ആയിരക്കണക്കിനു ആളുകള്‍ കണ്ടു കൈ കൊട്ടി...ചിലര്‍ കണ്ണുനീര്‍ പൊഴിച്ച്...
എന്റെ കവിളുകള്‍ നനഞു കവിയുന്നത് ആരും കാണും മുന്‍പ് ഞാന്‍ കാറിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി..ഒരു വലിയ സന്തോഷത്തോടെ...!
കാറിന്റെ ഡോര്‍ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കാല്‍ വെക്കുമ്പോള്‍...എന്റെ കൈകളില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു കൈ സ്പര്‍ശം..
ഞാന്‍ തിരികെ നോക്കുമ്പോള്‍..റൊണിയുറെ മകള്‍ ആണ്..
എന്റെ കയ്യിലേക്ക് അവള്‍ ഒരു റോസാ പൂവ് വെച്ച് നീട്ടി..!
പകരം ഞാന്‍ അവള്‍ക്കു നെറുകയില്‍ ഒരുമ്മയും.
Comments